กระดานสนทนา

สวัสดีครับเข้ามารายงานการเดินทาง ยาจกทริป อย่าคิดว่ายาจกเป็นชื่อบริษัททัวร์นะครับ แต่เป็นชื่อทริปที่ผมตั้งกันเอง เนื่องจากทั้งหน้าตาและกระเป๋าเงินแห้งพอกัน เอิ๊กกกก !!! อ้อลืมบอกไปนะครับ ทริปนี้ไปกัน

เสร็จจากการเดินเล่นที่ตลาดแห่งนี้ ผมก็แทบเดินไม่ไหวแล้วครับเพราะเหมือนว่ากระเป๋ากล้องจะหนักขึ้นทุกก้าวที่เดินออกไปครับ เลยคิดจะเอาของเก็บที่พักก่อนแล้วจะเอาไงต่อไปค่อยว่ากันครับ และแล้วเราทั้งคู่ก

วันที่ 15 (วันที่สี่ของการผจญภัย)

เช้านี่ตื่นสายกันมากครับ รู้สึกตัวก็บ่าย 3 โมงแล้ว สงสัยจะเหนื่อยมาหลายวัน พอเจอที่นอนสบาย ๆ แล้วไม่ต้องรีบออกไปหาที่พักที่ไหนอีก เลยยาวเลยครับ ตื่น

เมื่อเรามาถึงที่ ซาทิน แล้วครับที่ ๆ แรกที่เราจะไปนั่นก็คือ วัดพระพุทธรูปหมื่นองค์ เพราะที่นี่จะปิด 5 โมงเย็นครับ ซึ่งเวลาในขณะที่ผมไปถึงก็ 4 โมงครึ่งแล้วเรามีเวลาหาสถานที่แล้วก็เที่ยวอีกแค่ครึ่ง

พอลงรถไฟเราสองหนุ่มก็เริ่มหาทางไปวัดทันที แต่หลังจากสอบถามชาวฮ่องกงแถวนั้นแล้วรู้สึกว่าวัดจะยังอยู่อีกไกล เราเลยตัดใจไม่ไปกันครับ เพราะเวลาก็จะหมดแล้ว เราเลยไปสถานที่ต่อไปเลยนั่นก็คือ สนูปปี้ส์เว

พอเราขึ้นไปถึงบริเวณชั้นสามของห้าง ซึ่งก็คือที่ตั้งของสนูปปี้ส์เวิลด์นั่นเอง เราก็ต้องพบกับความผิดหวังอย่างรุนแรงอีกครั้งของสถานที่ท่องเที่ยว เพราะที่นี่นอกจากจะเล็กแล้วยังไม่มีอะไรน่าสนใจแม้แต่น

นั่นว่าแล้วก็เพ้อเจ้อจนได้ ยังงี้แหละแล้วมื้อนี้จะได้กินอะไรกันไหมเนี่ย ตกลงพวกผมก็ทนรอคนลุกจากร้านอาหารไม่ไหวครับ เผอิญผมติดเรื่องของกินราคาถูกกับผู้อ่านอยู่นี่น่า ใช่แล้วครับมื้อนี้ผมเลยมีไอเดีย

จากนั้นเรา 2 คนจึงตัดสินใจเดินทางกลับมาพักผ่อนที่ ๆ พักดีกว่า เพื่อเก็บแรงไปตระเวนราตรียามค่ำคืนต่อ ค่ำคืนนี้ก็คล้ายๆ กับคืนที่ผ่านมานั่นละครับ เพราะเราไปเที่ยวมาเกือบหมดแล้ว (แม้จะแค่ผ่านเฉย ๆ

หลังจากปลดเป้สะพายกล้องที่ห้องพักเรียบร้อยแล้วเราเลยตัดสินใจจะเดินตัวปลิวไปเที่ยวกัน แม้แต่เจ้านัทซึ่งปกติจะไม่ทิ้งกระเป๋ากล้องไว้ในที่พักเหมือนผม แต่คราวนี้ด้วยความที่คงล้ามาหลายวันแล้ว หากจะแบก

ทานไปเรื่อย ๆ ผมก็เห็นน้องนัทวางซองพาสปอร์ตไว้ข้างตัวครับ ก็ยังแซวกันอยู่เลยว่า ถ้าลืมไว้นี่ทำไงดีเนี่ย ก็หัวเราะสนุกสนานกันครับ (ไม่รู้หรอกว่านรกใกล้มาเยือนแล้ว) ทานเสร็จก็เลยตัดสินใจนั่งรถไฟข้า

กับมาที่พักด้วยสภาพเปียกปอนเลยนะครับ พลางก็พยายามลื้อโน้นลื้อนี้เผื่อความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ว่าจะเจอ ก็เพียงฝันครับ เราเลยต้องมาลำดับเรื่องราวเหตุการณ์กันว่ามันจะตกหล่นอยู่ที่ไหนแน่ ผมก็บอกไปว่าผมจำไ

วันที่ 16 (วันที่ห้า เหลือเวลาอีก 1 วัน 1 คืน ก่อนเดินทางกลับบ้าน (ตามที่ระบุในตั๋วเครื่องบิน)

เช้านี้เรา 2 คนตื่นกันค่อนข้างเช้าครับ เพราะต้องออกไปตระเวนตามหาพาสปอร์ตกับตั๋วเครื่องบิน

กลับมาถึงที่พักผมก็นึกได้ครับว่า ผมมีบัตรพิเศษของทาง AIS มาให้ (Serenade Gold Card) ซึ่งถ้าใช้บริการมาในระดับหนี่งเค้าก็จะออกให้ครับ ซึ่งผมนึกมาได้ว่าเค้ามีบริการช่วยเหลือประสานงานเวลามีปัญหาที่ต่

สำหรับนี้ในฮ่องกงเราสองคนใช้เวลาที่เหลือด้วยการออกไปเดินเล่นริมอ่าว เพื่อถ่ายภาพเก็บบรรยากาศ และภาพถ่ายให้เยอะที่สุดเพราะก็ยังไม่รู้เลยว่าจะได้กลับเมื่อไร ถ้าโชคดีทางกงสุลทำเรื่องและประสานงานให้เร

วันที่ 16 (วันที่หกของการเรียนรู้โลก ณ ดินแดนใหม่ที่ไม่คุ้นเคย)

เช้านี้เราพยายามรีบตื่นให้มากที่สุดครับ แต่สุดท้ายก็ยังสายจนได้ เราเลยตัดสินใจไม่อาบน้ำกันเลย (กลัวกงสุลเหม็นแล้วพาลไม

กงสุลที่ดูแลทางด้านพลาสปอร์ตหายกลับเป็นสาวสวยอีกคน (ที่นี่สงสัยคัดหน้าตาประกอบการรับสมัครด้วยจริง ๆ ) ชื่อพี่จอยครับ พี่เค้าก็ช่วยทำเรื่องต่าง ๆ ให้เป็นอย่างดี แถมคุยสนุกด้วย คุยไปคุยมาก็ถามว่าพว

พี่จอยก็ให้ความหวังเรามาครับ บอกว่าถ้าไม่มีเงินเนี่ย ทางเค้าพอมีงบฉุกเฉินเพื่อส่งคนไทยกลับเหมือนกัน เดี๋ยวพี่เค้าขอเวลาเช็คนิดหน่อยครับว่ากรณีอย่างเราเนี่ยสามารถส่งกลับได้ไหม แล้วก็ปล่อยให้เรา 2

เผอิญเราต้องออกไปถ่ายรูปเพื่อมาติดพลาสปอร์ตฉบับฉุกเฉิน (ขอเรียกอย่างนี้ละกัน) น้องนัทก็จะออกไปกดเงินด้วยเพื่อเป็นค่าตั๋วเครื่องบินกลับ ปัญหาไม่ใช่เรื่องถ่ายภาพนะซิครับเพราะถ่ายแป็บเดียวก็ได้รูปแล้

สุดท้ายเราก็กลับบ้านได้ตามกำหนดเดิม (แม้ว่าเงินจะเกินงบมากซักหน่อย ซึ่งต้องส่งคืนไปใช้พี่สุ่ยสุดสวยอีก) แม้ว่าการเดินทางในครั้งนี้ แม้จะดูสมบุกสมบันเพราะความไม่พร้อมในหลาย ๆ ด้านซึ่งบางคนก็แนะว่า

ในย่อหน้าสุดท้ายครับ ผมขอเป็นพื้นที่ ๆ ใช้ในการขอบคุณสถานกงสุลใหญ่ ณ ฮ่องกงด้วยนะครับ ที่ทำงานเพื่อช่วยเหลือคนไทยด้วยใจไทยแท้ เมื่อเดินเข้ากงสุลผมนึกว่ากลับถึงบ้านแล้วจริงๆ พี่ๆ ทุกคนน่ารักมาก

จบแล้วนะครับ การเดินทางของผมครั้งนี้ ที่รีบเอามาลงทีเดียวก็เพราะพรุ่งนี้ต้องไปเป็นกระเหรี่ยงที่สิงคโปร์ต่อครับ ถ้ามีประสบการณ์อะไรจะเอามาเล่าให้ฟังใหม่นะครับ บะบายครับ