เรียนผอ.การท่าอากาศยานไทย สนามบินสุวรรณภูมิ
เมือคืนวันที่ 31 ตุลาคม 2551 เวลา 22.30 น. ผมเดินทางโดยเที่ยวบินของการบินไทย เที่ยวบิน TG 410 จากสิงคโปร์ มาถึงสุวรรณภูมิ หลังผ่านตม.เรียบร้อย มาที่belt หมายเลย 15 เพื่อรอรับกระเป๋า ปรากฏว่า บริเวณที่จะรับกระเป๋า ไม่มีรถเข็นแม้แต่คันเดียว เดินย้อนไปหาถึง belt 8 และย้อนไปหาถึง belt 19 ก็ไม่มีแม้แต่รถเข็นสักคันเดียว ชาวต่างประเทศบ่น ผู้โดยสารทุกคนที่มีสัมภาระและกระเป๋าหลายใบก็บ่น จนผมทนไม่ไหว ต้องเดินไปถามเจ้าหน้าที่ ๆ ต่างก็ส่ายหน้า ไม่ทราบจะทำอย่างไร บอกว่ามันเป็นปกติแล้ว ผมก็เลยถามว่าแล้วใครรับผิดชอบเรื่องนี้ เขาบอกว่าการท่าฯ ผมก็ถามหาเจ้าหน้าที่การท่าฯ แต่ปรากฏว่าไม่พบเลย มาพบคนหนึ่งกำลังเข็นรถเข็นมาคันหนึ่ง ผมก็ไปถามเขา เขาบอกว่าไม่ใช่หน้าที่การท่าฯ เป็นหน้าที่ของบริษัทแท็ค ที่รับช่วงไป โยนไปโยนมา กว่าครึ่งชั่วโมง ผู้โดยสารก็เคว้งกัน บางท่านกระเป๋ามา คนเดียวกระเตง 3 กระเป๋า บางท่านสุภาพสตรี ลากกันพะรุงพะรังถึง 4 กระเป๋า ก็มี ฝรั่งคนหนึ่งยืนเกาหัว ไม่รู้จะทำยังไง เพราะแกมีสัมภาระมาหลายใบเหมือนกัน น่าอายจริง จนผมทนไม่ไหว เลยเดินไปถามด้วยเสียงที่ดังหน่อยว่า จะหาคนรับผิดชอบได้ที่ไหน มีพนักงานท่านหนึ่งก็แนะนำให้ไปตรงซอกๆหนึ่งตรงใกล้ belt14 ว่ามีเคาน์เตอร์มีพนักงานการท่าอยู่ ผมก็เดินไป แต่ปรากฏว่า ไม่มีใครอยู่เลย เห็นมี รปภ.อยู่ท่านหนึ่ง ก็เลยถามเขา ๆบอกว่าพนักงานไม่ทราบว่าไปไหน แต่แกก็อุตส่าห์ถามว่ามีธุระอะไรหรือ ผมเลยเล่าให้ฟัง แกก็ส่ายหน้าแล้วบอกให้รอสักครู่ แล้วก็ ว.ไปแจ้งให้เอารถเข็นมาบริการ ผมก็ขอบคุณ แล้วเดินออกมา สักครูประมาณสิบนาที ก็มีพนักงานเข็นรถเข็นมาประมาณ 20 คัน แต่คนก็เหลือน้อยแล้ว เพราะเขารอกันไม่ได้ ผมถามเขาว่าทำไมไม่มีรถเข็นเขาก็เดินหนี
แต่เมื่อไปถามที่ภายนอกลานจอดรถ เพราะผมเห็นมีรถเข็นจอดเกะกะอยู่เยอะเลย ปรากฏว่า รปภ.ท่านบอกว่า ไม่มีคนมาตามเก็บ ส่วนที่ภายในbelt บอกว่า รถเข็นไม่พอ
ออกมาข้างนอกยิ่งโมโหใหญ่ที่ได้เห็นประกาศการท่องเที่ยว ว่าได้ประสานกับการท่าอากาศยาน แล้ว เพือเตรียมต้อนรับนักท่องเที่ยวที่จะมางานเทศกาลลอยกระทงเรา ผมก็เลยคิดว่า \\\"ถ้านักท่องเที่ยวมาเจอปัญหาอย่างนี้เขาคงประทับใจและจำไม่ลืมแน่ๆ คงคิดถึงประเทศไทยมากเลย เพราะตั้งแต่ก้าวเท้าออกพ้นสายพานเดินมา เจอห้องน้ำชาย มีโถปัสสาวะห้องละ 1 โถ จนต้องเข้าคิว ก๊อกน้ำที่อยู่สูง ฝรั่งใช้ไม่เป็นจนต้องแนะนำว่าต้องล้างห่างหัวก๊อกเยอะหน่อยน้ำถึงจะไหล มาเจอ สายพานรับกระเป๋าที่เวลาปล่อยลงมากระแทกตัวของ belt จนล้อแตก ที่หิ้วแตก ยังมาเจอ ไม่มีรถเข็น ให้ใช้บริการอีก\\\" เขาคงไม่มีวันลืมสนามบินสุวรรณภูมิอย่างแน่นอน
อย่ามาอ้างว่ารถเข็นถูกขโมยจนไม่พอ มันเป็นหน้าที่ของพวกท่านที่ต้องให้บริการ ต่อผู้โดยสาร เพราะผู้โดยสารทุกคน ได้ชำระค่าภาษีและค่าใช้สนามบินให้พวกท่านแล้วทุกคน รถเข็นประเทศอื่นเขาใช้\\\"อลูมินั่มอัลลอยด์\\\" ประเทศไทยดันใช้ \\\"แสตนเลส\\\" ทั้งหนัก ทั้งเทอะทะ ล้อก็ดังเสียง่าย ยังคิดจะอวดแขกบ้านแขกเมืองอีกหรือครับ
ท่านผู้อำนวยการการท่าอากาศยานจะว่าอย่างไรครับ
noppakorn ที่นั่ง E 38 การบินไทย TG 410 สิงคโปร์-กรุงเทพฯ วันที่ 31-10-2008 จากสิงคโปร์ 9.00 น.
เมือคืนวันที่ 31 ตุลาคม 2551 เวลา 22.30 น. ผมเดินทางโดยเที่ยวบินของการบินไทย เที่ยวบิน TG 410 จากสิงคโปร์ มาถึงสุวรรณภูมิ หลังผ่านตม.เรียบร้อย มาที่belt หมายเลย 15 เพื่อรอรับกระเป๋า ปรากฏว่า บริเวณที่จะรับกระเป๋า ไม่มีรถเข็นแม้แต่คันเดียว เดินย้อนไปหาถึง belt 8 และย้อนไปหาถึง belt 19 ก็ไม่มีแม้แต่รถเข็นสักคันเดียว ชาวต่างประเทศบ่น ผู้โดยสารทุกคนที่มีสัมภาระและกระเป๋าหลายใบก็บ่น จนผมทนไม่ไหว ต้องเดินไปถามเจ้าหน้าที่ ๆ ต่างก็ส่ายหน้า ไม่ทราบจะทำอย่างไร บอกว่ามันเป็นปกติแล้ว ผมก็เลยถามว่าแล้วใครรับผิดชอบเรื่องนี้ เขาบอกว่าการท่าฯ ผมก็ถามหาเจ้าหน้าที่การท่าฯ แต่ปรากฏว่าไม่พบเลย มาพบคนหนึ่งกำลังเข็นรถเข็นมาคันหนึ่ง ผมก็ไปถามเขา เขาบอกว่าไม่ใช่หน้าที่การท่าฯ เป็นหน้าที่ของบริษัทแท็ค ที่รับช่วงไป โยนไปโยนมา กว่าครึ่งชั่วโมง ผู้โดยสารก็เคว้งกัน บางท่านกระเป๋ามา คนเดียวกระเตง 3 กระเป๋า บางท่านสุภาพสตรี ลากกันพะรุงพะรังถึง 4 กระเป๋า ก็มี ฝรั่งคนหนึ่งยืนเกาหัว ไม่รู้จะทำยังไง เพราะแกมีสัมภาระมาหลายใบเหมือนกัน น่าอายจริง จนผมทนไม่ไหว เลยเดินไปถามด้วยเสียงที่ดังหน่อยว่า จะหาคนรับผิดชอบได้ที่ไหน มีพนักงานท่านหนึ่งก็แนะนำให้ไปตรงซอกๆหนึ่งตรงใกล้ belt14 ว่ามีเคาน์เตอร์มีพนักงานการท่าอยู่ ผมก็เดินไป แต่ปรากฏว่า ไม่มีใครอยู่เลย เห็นมี รปภ.อยู่ท่านหนึ่ง ก็เลยถามเขา ๆบอกว่าพนักงานไม่ทราบว่าไปไหน แต่แกก็อุตส่าห์ถามว่ามีธุระอะไรหรือ ผมเลยเล่าให้ฟัง แกก็ส่ายหน้าแล้วบอกให้รอสักครู่ แล้วก็ ว.ไปแจ้งให้เอารถเข็นมาบริการ ผมก็ขอบคุณ แล้วเดินออกมา สักครูประมาณสิบนาที ก็มีพนักงานเข็นรถเข็นมาประมาณ 20 คัน แต่คนก็เหลือน้อยแล้ว เพราะเขารอกันไม่ได้ ผมถามเขาว่าทำไมไม่มีรถเข็นเขาก็เดินหนี
แต่เมื่อไปถามที่ภายนอกลานจอดรถ เพราะผมเห็นมีรถเข็นจอดเกะกะอยู่เยอะเลย ปรากฏว่า รปภ.ท่านบอกว่า ไม่มีคนมาตามเก็บ ส่วนที่ภายในbelt บอกว่า รถเข็นไม่พอ
ออกมาข้างนอกยิ่งโมโหใหญ่ที่ได้เห็นประกาศการท่องเที่ยว ว่าได้ประสานกับการท่าอากาศยาน แล้ว เพือเตรียมต้อนรับนักท่องเที่ยวที่จะมางานเทศกาลลอยกระทงเรา ผมก็เลยคิดว่า \\\"ถ้านักท่องเที่ยวมาเจอปัญหาอย่างนี้เขาคงประทับใจและจำไม่ลืมแน่ๆ คงคิดถึงประเทศไทยมากเลย เพราะตั้งแต่ก้าวเท้าออกพ้นสายพานเดินมา เจอห้องน้ำชาย มีโถปัสสาวะห้องละ 1 โถ จนต้องเข้าคิว ก๊อกน้ำที่อยู่สูง ฝรั่งใช้ไม่เป็นจนต้องแนะนำว่าต้องล้างห่างหัวก๊อกเยอะหน่อยน้ำถึงจะไหล มาเจอ สายพานรับกระเป๋าที่เวลาปล่อยลงมากระแทกตัวของ belt จนล้อแตก ที่หิ้วแตก ยังมาเจอ ไม่มีรถเข็น ให้ใช้บริการอีก\\\" เขาคงไม่มีวันลืมสนามบินสุวรรณภูมิอย่างแน่นอน
อย่ามาอ้างว่ารถเข็นถูกขโมยจนไม่พอ มันเป็นหน้าที่ของพวกท่านที่ต้องให้บริการ ต่อผู้โดยสาร เพราะผู้โดยสารทุกคน ได้ชำระค่าภาษีและค่าใช้สนามบินให้พวกท่านแล้วทุกคน รถเข็นประเทศอื่นเขาใช้\\\"อลูมินั่มอัลลอยด์\\\" ประเทศไทยดันใช้ \\\"แสตนเลส\\\" ทั้งหนัก ทั้งเทอะทะ ล้อก็ดังเสียง่าย ยังคิดจะอวดแขกบ้านแขกเมืองอีกหรือครับ
ท่านผู้อำนวยการการท่าอากาศยานจะว่าอย่างไรครับ
noppakorn ที่นั่ง E 38 การบินไทย TG 410 สิงคโปร์-กรุงเทพฯ วันที่ 31-10-2008 จากสิงคโปร์ 9.00 น.